Naczelny Sąd Administracyjny w wydanej właśnie uchwale przyjął niekorzystne dla podatników stanowisko w zakresie opodatkowania stacji i punktów redukcyjno-pomiarowych, które uznane zostały za elementy sieci gazowych.

W dniu 10 października 2022 roku Naczelny Sąd Administracyjny podjął uchwałę o sygn. akt III FPS 2/22, w której uznał, iż dla objęcia podatkiem od nieruchomości stacji, punktów redukcyjnych, redukcyjno-pomiarowych i pomiarowych, decydujące jest istnienie związku techniczno-użytkowego pomiędzy tymi obiektami a gazociągiem, co przesądza o opodatkowaniu tych obiektów jako budowli lub ich części.

Ponieważ przedmiotowa uchwała rozpatruje kwestie opodatkowania podatkiem od nieruchomości za rok 2011, dlatego sąd orzekał o wykładni przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz Prawa budowlanego w ich brzmieniu obowiązującym do końca czerwca 2015 r. Zgodnie z obowiązującym wówczas art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane za obiekt budowlany uznawało się m.in. budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. Natomiast po nowelizacji z 28 czerwca 2015 r. wskazany przepis stanowi, że obiektem budowlanym jest m.in. budowla wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, pod warunkiem jej wzniesienia z użyciem wyrobów budowlanych.

Warto wyjaśnić, że na przestrzeni ostatnich kilku lat zapadło szereg wyroków zarówno NSA jak i WSA odnoszących się do kwalifikacji podatkowej urządzeń technicznych w postaci stacji lub punktów redukcyjnych i pomiarowych obsługujących sieci gazowe, w których składy orzekające prezentowały sprzeczne stanowiska. Niektórzy podatnicy uzyskiwali wyroki, w których tego typu urządzenia nie zostały uznane za części budowli w postaci sieci gazowej, co istotnie zmniejszało ich obciążenia podatkowe z tytułu podatku od nieruchomości poprzez zmniejszenie wartości tj. podstawy opodatkowania budowli. Za to inne składy orzekające w podobnych sprawach prezentowały tezę odmienną nakazując opodatkowanie takich urządzeń technicznych jako części budowli.

Rozbieżność tę podkreślił również NSA. Podczas ogłaszania ustnego uzasadnienia przedmiotowej uchwały sąd podkreślał, że problem podatkowej identyfikacji stacji oraz punktów redukcyjnych i pomiarowych na gruncie stanu prawnego obowiązującego od 28 czerwca 2015 r. nie może być rozstrzygnięty przedmiotową uchwałą. Wykraczałoby to bowiem poza zakres zadanego NSA pytania prawnego, które dotyczyło przecież stanu prawnego z 2011 r.

Znaczenie omawianej uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego wzmacnia fakt, że została ona podjęta w składzie siedmiu sędziów. Oznacza to, że opisane w takiej uchwale stanowisko NSA jest wiążące dla wszystkich sądów administracyjnych. Jeżeli jakikolwiek skład sądu administracyjnego rozpoznający w przyszłości analogiczną sprawę nie podzieli stanowiska zajętego przez siedmiu sędziów w omawianej uchwale NSA, skład taki nie może wydać wyroku odbiegającego od stanowiska NSA, lecz zobowiązany jest wpierw przedstawić swoje zastrzeżenia do rozstrzygnięcia odpowiedniemu składowi NSA, który na tej podstawie może wydać nową uchwałę zmieniającą wcześniejszą wykładnię.

Skoro jednak na skutek nowelizacji art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane z 2015 r. z definicji obiektu budowlanego usunięta została m.in konieczność istnienia związku techniczno-użytkowego między poszczególnymi elementami budowli jako obiektu budowlanego, to wykładnia NSA przedstawiona w omawianej uchwale nie powinna być automatycznie stosowana przez sądy administracyjne dla spraw odnoszących się do stanu prawnego po wspomnianej nowelizacji Prawa budowlanego z 2015 r. Fakt ten daje podatnikom nadzieję na korzystne rozstrzygnięcia spraw odnoszących się do rozliczeń podatkowych za okresy po czerwcu 2015 r.

Łukasz Szatkowski

Menedżer Działu Podatków